Cukrzyca to grupa chorób metabolicznych, których wspólną charakterystyczną cechą kliniczną jest podwyższone stężenie glukozy we krwi. Przyczyną podwyższonego stężenia glukozy we krwi może być niedostateczne wydzielanie insuliny lub jej upośledzone działanie. Cukrzyca dzieli się na dwa podstawowe podtypy: cukrzyca typu 1 (występująca u dzieci) i związana pierwotnie z niedoborem insuliny oraz znacznie częstsza – cukrzyca typu 2, związana między innymi z insulinoopornością i nadwagą. Podstawowymi czynnikami rozwoju cukrzycy w populacji dorosłej są: nadwaga, niewłaściwa dieta oraz brak aktywności fizycznej. Ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2 rośnie z wiekiem. W Stanach Zjednoczonych w 2007 roku cukrzyca występowała u 2,6% osób pomiędzy 20 a 39 rokiem życia i aż u 23,8% osób po 60 roku życia.
W leczeniu cukrzycy typu pierwszego lekiem z wyboru są preparaty insuliny, natomiast w cukrzycy typu drugiego doustne leki przeciwcukrzycowe, do których zaliczamy: pochodne sulfonylomocznika (do których należy produkowany przez firmę Molteni Farmaceutici preparat Gliklazydu dostępny pod handlową nazwą Diabrezide), biguanidy, pochodne meglitynidu, inhibitory alfa glukozydazy, tiazolidynediony oraz leki o mechanizmie działania opartym na efekcie inkretynowym. Prawidłowo leczona cukrzyca zapewnia chorym wieloletnie życie bez istotnych powikłań, jednak choroba niewyrównana prowadzi do rozwoju wielonarządowych zmian patologicznych obejmujących: układ krążenia, nerwy obwodowe, układ moczowo płciowy, narząd wzroku, skórę i przydatki oraz wiele innych.
Cukrzyca jest w XXI wieku chorobą społeczną, a jej prawidłowe leczenie jest ważnym wyzwaniem współczesnej medycyny.
